ساکنان کاندو در غرب لندن می گویند از سالمندانی که مشکلات حرکتی دارند و سعی می کنند مواد غذایی را به طبقه بالا ببرند تا تازه مادرانی که کالسکه و بچه ها را حمل می کنند، عصبانی و خسته شده اند پس از بیش از شش ماه بدون آسانسور در ساختمانشان – حتی به عنوان هزینه ماهیانه کاندو. به افزایش ادامه دهد.
جانت کلنسی که در آپارتمانی در 200 اورگلید کرس زندگی می‌کند، گفت: “من مبارزه را می‌بینم. نگرانی. افرادی که ویلچر، عصا و واکر دارند، به نوعی قلب ما را می‌شکند.” برای سه سال. برای این افراد مسن سخت است که اینطوری دست و پنجه نرم کنند. وقت دکتر دارند، مواد غذایی دارند.
لی اندرسون 82 ساله اضافه کرد که این ساختمان سه طبقه است و از نظر قانونی لازم نیست آسانسور داشته باشد، اما این واقعیت باعث شده است که بسیاری از بازنشستگان با افزایش سن برای زندگی مستقل به آنجا نقل مکان کنند. او 11 سال به این ساختمان نقل مکان کرد. تا حدی به این دلیل که آسانسور دارد – یا تا ماه اکتبر این کار را انجام داد.
وقتی کاندو را خریدیم، این یک مزیت بود زیرا می‌دانیم که پیر می‌شویم و بالا رفتن از پله‌ها دشوارتر خواهد بود.»
حدود سه چهارم ساکنان 200 اورگلید کرس. هدر دیکنسون، مدیر املاکی که بر ساختمان و همچنین یکی از مجاوران مدیریت کاندو دیکنسون نظارت دارد، گفت: سالمندان هستند.
دیکنسون گفت: “این پروژه ای برای مدرن کردن اجزای مکانیکی آسانسورها است، زیرا آنها حدود 46 سال قدمت دارند، بنابراین زمان آن فرا رسیده است.” ما می دانیم که همه به شدت ناامید و کاملاً ناراضی هستند.
دیکنسون گفت که هزینه های کاندو از سال گذشته 27 درصد افزایش یافته است، از میانگین 647 دلار در ماه به 802 دلار در ماه، تا حدی به دلیل کار آسانسور، اما همچنین به این دلیل که پارکینگ، بالکن و پنجره ها همگی نیاز به تعویض دارند.
“یک معامله واقعا مزخرف”
او افزود: “من می دانم که این یک معامله واقعاً مزخرف برای مردمی است که در آنجا زندگی می کنند.” ساکنان می گویند که از اینکه هیچ جزئیاتی در مورد زمان نهایی شدن کار در دست نیست، ناامید هستند.
کار آسانسور ابتدا قرار بود در ژوئیه 2022 آغاز شود، اما اعتصاب سازمان استانداردهای فنی و ایمنی (TSSA) که آسانسورها را بازرسی و تأیید می کند، آن را به تاخیر انداخت.
تاریخ شروع رسمی – و آخرین باری که آسانسور کار کرد – 3 اکتبر بود. “به صاحبان کاندو گفته شد که در آن مرحله چهار تا شش هفته خواهد بود.”
شش هفته آمد و رفت و تعطیلات کریسمس هم همینطور. دیکنسون گفت، معلوم شد موتور سفارش داده شده برای آسانسور هیدرولیک برای طراحی به اندازه کافی بزرگ نیست، بنابراین موتورهای جدید سفارش داده شده و سیم کشی باید به روز شود.
این موضوع باعث شد تا در 23 فوریه، قطعات تغییر اندازه توسط شیندلر آسانسور، شرکتی که کار را انجام می‌داد، سفارش داده شد. در 30 مارس، تامین کنندگان به شیندلر گفتند که تاریخ شروع اصلاح شده آنها 10 آوریل است. این تاریخ گذشته است – و هنوز آسانسوری وجود ندارد.
تماس‌های تلفنی و ایمیل‌های شیندلر از سوی CBC News در روز دوشنبه برگشت داده نشد.
در اورگلید کرسنت، ساکنان می گویند که از این بهانه که بیماری همه گیر کارها را به تعویق انداخته است خسته شده اند. باب کلنسی 66 ساله به مدت نیم سال به افرادی که نیاز به بالا رفتن از پله ها دارند با مواد غذایی کمک می کند.
او گفت: «از اینکه ببینم کسی با یک مشت خواربار و به اضافه یک عصا سقوط می‌کند متنفرم. “آنها به طرز وحشتناکی ناامید هستند. تنها قرار بود شش هفته طول بکشد و بیش از شش ماه ادامه داشته است.”
به ساکنان گفته می شود که در زمین زیرزمینی پارک کنند، اما نمی توانند از آسانسور برای رسیدن به آپارتمان خود استفاده کنند. وی افزود: به نظر می رسد هیچ کس پاسخ روشنی در مورد آنچه در جریان است و زمان تعمیر آسانسور ندارد، ندارد. پم موریسون که در طبقه اول زندگی می کند، موافقت کرد.
موریسون گفت: “من نگران کسانی هستم که در طبقه دوم و سوم زندگی می کنند.”
“ما به اندازه کافی منتظر ماندیم تا آسانسور تعمیر شود. ما نیاز داریم که صدایمان شنیده شود. مهم است که یک آسانسور برای خدمات اورژانسی در حال رفت و آمد، برای افراد مسن دارای معلولیت یا هر کسی که مشکل بالا رفتن و بالا رفتن دارد داشته باشد. پایین پله ها.”
