کیم سوینی که جلوی دادگاه سادبری ایستاده بود و با اشک خواهر کشته شده خود را به یاد می آورد، خم شد و برگشت تا مستقیماً به چهره مردی که متهم به قتل او شده بود نگاه کند.

سوینی به استیون رایت که اکنون در جعبه زندانی در دادگاه نشسته است، گفت: “من هنوز نمی دانم چرا او این کار را کرد، اما می دانم که رنه را چه کسی کشته است.”

او یکی از ده‌ها نفری بود که در جلسه دادگاه رایت صبح جمعه اظهارات تأثیر عاطفی قربانی را ارائه کردند.

این مرد 43 ساله در ماه مارس توسط هیئت منصفه به قتل درجه دوم مجرم شناخته شد. این با یک حبس ابد خودکار همراه است، اما اکنون قاضی رابی گوردون تصمیم خواهد گرفت که چه زمانی واجد شرایط آزادی مشروط باشد.

دفتر وکالت 18 سال را توصیه می کند، در حالی که دفاع می گوید استاندارد 10 سال مناسب تر است، یا اگر قاضی نیاز به گسترش آن پیدا کند، بیش از 12 سال نخواهد بود.

در پایان جلسه، رایت ایستاد و خطاب به دادگاه، “همدردی صمیمانه” خود را با خانواده و دوستان سوینی برای از دست دادن آنها ابراز کرد.

او گفت: “با این حال، من مسئول نیستم. من رنه سوینی را نکشتم.”

“این حقیقت است.”

کیم سوینی «7623 روز عذاب شخصی» را که بین قتل خواهرش در 27 ژانویه 1998 و دستگیری رایت در 11 دسامبر 2018 زندگی کرد، توصیف کرد.

او به یاد می آورد که در پارکینگ کالج کامبرین در ماشینش نشسته بود و نمی توانست “شجاعت” راه رفتن به کلاس را پیدا کند و گفت که ترس در نهایت منجر به ترک تحصیل او شد.

سوینی گفت که از رفتن به خواربارفروشی ها یا پمپ بنزین ها و دیدن پوستری که پلیس می خواست “که در هر ورودی هر مغازه در این شهر آویزان شده بود” و مجبور بود “به آن ژاکتی که در خون خواهرم آغشته شده بود نگاه کند” می ترسید.

او در دادگاه گفت: “این من را درگیر کرد. می خواستم زندگی در ترس را متوقف کنم.”

“من بهترین دوستم را نداشتم. به او نیاز داشتم، اما او آنجا نبود.”

سوئینی گفت که هر وقت کسی را می دید که شبیه طرح مظنون قتل بود که توسط پلیس پخش می شد، پلاک ماشین را یادداشت می کرد و با بازرسان تماس می گرفت.

کاترین والیاهو، دوست رنه به دادگاه گفت که هر زمان که در سال‌های پس از قتل با فرد جدیدی ملاقات می‌کند، سعی می‌کند در 27 ژانویه 1998 مکان آنها را پیدا کند تا آنها را به عنوان مظنون احتمالی رد کند.

دوست خانوادگی سوئینی، کلی اروین، از طرف مادر فقید رنه، کارول، صحبت کرد، پس از اینکه دادگاه صدای ضبط شده ای از آواز او را شنید.

او به دادگاه گفت که کارول و همسرش بیل در 27 ژانویه 1998 در خانه بودند وقتی ماشین رنه را در اخبار دیدند که در مقابل فروشگاه ویدیویی که او در آن کار می کرد پارک شده بود و پلیس، امدادگران و سگ های ردیاب در اطراف پارکینگ هجوم آورده بودند. مقدار زیادی

ایروین گفت: «کارول تنها کاری که می‌توانست انجام دهد این بود که به امید اینکه بتواند نگاهی اجمالی به دخترش رنه بیندازد، پشت صفحه تلویزیون تماشا کند.

او به دادگاه گفت که روزی که دخترش فوت کرد آخرین روزی بود که کارول سوینی پیاده روی کرد. او از بیماری ام اس رنج می برد، که ایروین می گوید پس از قتل به طور قابل توجهی بدتر شد.

ایروین گفت که کارول تا سال 2016 عمدتاً در خانه زندگی می کرد و توسط پرستاران مراقبت از خانه از جمله، به گفته او، “مادر فردی که او را کشته است”، با اشاره به مادر رایت تحت درمان قرار می گرفت.

مایکل لیسی، وکیل مدافع، 30 نامه از افرادی که رایت را شخصاً می‌شناسند، به قاضی ارائه کرد که در آن‌ها می‌گفتند که این موضوع برای او و «ناباوری و شوک» آن‌ها از دستگیری و محکومیت او چقدر «کاملاً غیرقابل شخصیت» است.

او گفت که فقدان سابقه جنایی رایت، چه قبل و چه بعد از قتل، او را به کاندیدای خوبی برای توانبخشی و پیوستن مجدد به جامعه تبدیل می کند.

با این حال، لیسی چندین اشاره به امکان تجدید نظر در این پرونده کرد، و اشاره کرد که چگونه او معتقد است که هیئت منصفه با استدلال پایانی دادگاه “به خطای قانونی دعوت شده است” و اینکه چگونه حکم همچنان می تواند توسط دادگاه تجدید نظر لغو شود.

لیسی در دادگاه گفت: «اگر حکم رای باقی بماند، روزی باید با هیئت آزادی مشروط روبرو شود.

او بر بی گناهی خود تاکید می کند.

رابرت پارسونز، دادستان سلطنتی انگلیس، استدلال کرد که چون رایت بدون کمک به سوینی از فروشگاه فرار کرد و آن را “مانند صحنه ای از فیلم ترسناک” گذاشت، او نباید به مدت 18 سال واجد شرایط آزادی مشروط باشد.

او این واقعیت را رد کرد که به نظر می رسید رایت در دو دهه گذشته یک زندگی عادی و قانونمند داشته است و فکر نمی کرد قاضی باید این را در نظر بگیرد.

پارسونز گفت: “او یک قاتل بود. او فقط دستگیر نشده بود.”

ما واقعاً چیز زیادی در مورد رابرت استیون رایت نمی دانیم.

انتظار می رود قاضی گوردون تصمیم خود را در دادگاه در 29 ژوئن ارائه کند.