جان تراورز عاشق حضور و تبلیغ نمایش های هنرمندان محلی در صحنه موسیقی لندن است. این مرد 48 ساله را اغلب می‌توان آخر هفته‌ها در مکان‌های مختلف کنسرت در سطح شهر پیدا کرد.

با این حال، بازگشت به خانه از این رویدادها برای تراورس، که فلج مغزی دارد و از ویلچر استفاده می کند، به چالشی خسته کننده تبدیل شده است. او گفت که تنها گزینه های سواری وی Voyago Paratransit یا تاکسی های قابل دسترس است.

Voyago فقط تا نیمه شب اجرا می شود و لازم است که رزرو سه روز قبل انجام شود و هیچ تضمینی برای دریافت زمان مورد نظر وجود ندارد. او گفت که تاکسی ها بر اساس اولویت اول، با وسایل نقلیه بسیار کم در دسترس کار می کنند و فقط تا اوایل عصر کار می کنند.

او به سی‌بی‌سی نیوز گفت، با گزینه‌های حمل‌ونقل در دسترس محدودی که در ساعات آخر شب برای او در دسترس است، تراورز احساس می‌کند از لذت بردن از فعالیت‌های مورد علاقه‌اش باز مانده است، زیرا هیچ وسیله حمل‌ونقل مطمئنی برای رفت و آمد به مکان‌ها ندارد.

او گفت: “من باید بتوانم هر زمان که نیاز دارم مانند هر کس دیگری بیرون بروم. معلول یا غیرمعلول، هیچ کس نباید از رفتن به جایی که می خواهد منع شود.” “این مضحک است و اشکالی ندارد.”

آخرین بار برای تراورز ماه گذشته بود، زمانی که او در یک شب آخر هفته بیرون بود و یک تاکسی از طریق تاکسی سبز رزرو کرد تا ساعت 1:30 بامداد از یک بار دریافت کند. او می‌گوید که از آنجایی که سوارش هرگز ظاهر نشد، سرگردان مانده بود، بنابراین مجبور شد با یکی از دوستانش تماس بگیرد تا او را بیاورد.

مدیر کل تاکسی سبز، Huruy Woldemicael اذعان کرد که آنها نتوانستند نیازهای تراور را در این شرایط برآورده کنند، اما گفت که این شرکت تمام تلاش خود را می کند تا هر رزروی را انجام دهد و موارد قابل دسترس را اولویت بندی می کند.

Woldemicael گفت که این شرکت در تلاش است تا وانت های ویلچر خود را به دلیل افزایش تقاضا و افزایش هزینه های خرید و نگهداری حفظ کند.

وی با بیان اینکه تنها یک ون ویلچر در طول شب کار می کند، گفت: «زمانی که برای اولین بار در سال 2016 شروع به کار کردیم، 10 ون داشتیم و اکنون تنها به چهار دستگاه رسیده ایم.

ولدمیکال گفت که رانندگان این شرکت خصوصی خوداشتغال هستند و ساعت کاری خود را تعیین می کنند. او گفت که یافتن رانندگان شیفتی به دلایل زیادی از جمله رانندگانی که باید برای دریافت گواهینامه تاکسی در دسترس خود هزینه ای پرداخت کنند و تقاضای کمتری بین ساعت 6 بعد از ظهر تا 6 صبح یک چالش است.

افراد دارای معلولیت احساس انزوا می کنند: مدافع

اشتون فارست، یکی از حامیان دسترسی که از اسکوترهای حرکتی استفاده می کند، گفت که کمبود وسایل حمل و نقل باعث می شود که افراد دارای معلولیت از تعامل با سایر افراد جامعه خود محروم شوند.

“برای اینکه بتوانیم به یک کنسرت بریم نباید کار بزرگی باشد. افراد جامعه معلولان همان آزادی و انعطافی را می خواهند که اعضای توانمند جامعه ما باید از چیزهایی که لندن ارائه می دهد لذت ببرند، صرف نظر از اینکه چه چیزی ارائه می کند. در زمان روز این اتفاق می افتد،” او گفت.

“با تشخیص اینکه ما این هستیم [UNESCO] شهر موسیقی، رویدادهایی وجود دارد که اواخر شب اتفاق می‌افتد، چگونه مردم را به آنها نزدیک کنیم؟»

فارست معتقد است این موارد نمونه بدی از فراگیر بودن است و در عوض افراد دارای معلولیت را منزوی می کند. فارست گفت که او مایل است که شهر و خدمات ترانزیت مسئولیت بیشتری در این مورد بر عهده بگیرند.

او گفت: “بسیاری از افراد در جامعه معلولان دوست دارند به کنسرت بروند و از هنرمندان محلی حمایت کنند، اما آنهایی که می توانند تا دیروقت بیرون بمانند، به کمک دسترسی دارند.” همه‌ی ما این کار را نمی‌کنیم و نباید به سخاوت چند نفری تکیه کنیم تا ما را در آن جا بچرخانند.»

تراورز می خواهد خدمات حمل و نقل را در تمام ساعات روز در دسترس همه قرار دهد. او معتقد است که این امر می تواند با اتوبوس های شهری در اواخر شب و افزایش تعداد تاکسی های ویلچری که شرکت ها دارند انجام شود.

تراورس گفت: “اگر یک فرد معمولی می تواند تاکسی بگیرد، چرا من نتوانم؟ این یک مشکل بزرگ است و باید برطرف شود. نه یک سال دیگر، اما همین الان.”