39 سال پیش در سادبری در 28 آوریل، روز عزاداری برای قدردانی از کسانی که در اثر حوادث یا بیماری های شغلی جان خود را از دست داده اند، آغاز شد.
در سال 1994 کنگره کارگری کانادا آن را تبدیل به یک روز عزای ملی.
اتحادیه ها 28 آوریل را انتخاب کردند زیرا در این تاریخ، در سال 1914، قانون غرامت کارگران در انتاریو قانون شد.
امروز، خانواده ها، اتحادیه ها و مدافعان به یاد کسانی که در محل کار یا به دلیل بیماری و آسیب های ناشی از کار جان خود را از دست داده اند، گرد هم می آیند.
اندرو ماج با مرکز بهداشت و ایمنی کارگران در تورنتو است.
او می گوید که هیئت ایمنی و بیمه در محل کار سال گذشته 220 مرگ ناشی از شغل را در انتاریو ثبت کرده است، اما تحقیقات نشان می دهد که شرایط خطرناک و قرار گرفتن در معرض آن کمتر گزارش شده است.
ماج: “بر اساس تحقیقاتی که ما، به عنوان مثال از دانشگاه اتاوا در سال 2018 به دست آوردیم، آنها اساساً می گویند که اعداد سیستم جبران خسارت در سراسر کانادا احتمالا 10 تا 13 برابر بیشتر از آنچه گزارش شده است.” گفت.
ماج گفت که این احتمالاً به دلیل عدم گزارش دقیق تعداد موارد به هیئت ایمنی و بیمه محل کار (WSIB) است.
او گفت: «در گذشته مسائلی در مورد فشار بر کارکنان برای عدم ارائه ادعا وجود داشت.
“یا فشار برای پس گرفتن مطالبات. گاهی اوقات گزارش کمتر از شدت، گزارش آسیب زمان از دست رفته به عنوان آسیب بدون ضرر، به خصوص اگر دستمزد آنها همچنان توسط کارفرما به جای ارائه ادعا ادامه یابد.”
یک مطالعه در سال 2019 – با عنوان مرگ‌های ناشی از کار در کانادا – استدلال می‌کند که آمارهای نقل‌شده به‌طور گسترده از انجمن حقوق و دستمزد کارگران کانادا (AWCBC) نباید صرفاً به‌عنوان معیاری برای تلفات ناشی از کار استفاده شود، زیرا این ارقام فقط در نظر گرفته می‌شوند. ادعاهای جبران خسارت تایید شده
Mudge پیشنهاد می کند که به نوع دیگری از سیستم گزارش دهی حرکت کنید. یکی که “شاخص های عقب مانده” را در نظر می گیرد.
او گفت که ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا کارگران از تأثیرات سلامتی ناشی از بیماری های شغلی رنج ببرند.
ماج گفت، آنچه به آن می انجامد، توانمندسازی کارگران قبل از تبدیل شدن آسیب به بخشی از تصویر است.
او گفت: «بیشتر این است که ذهنیتی را در جایی که شما به دنبال درمان هستید، نه به دنبال پیشگیری، قرار دهید.
در سادبری، United Steelworkers Local 6500 در مورد کار خود برای کاهش خطر انتشار گازوئیل زیرزمینی صحبت خواهد کرد.
نیک لاروچل، رئیس‌جمهور محلی، گفت که اتحادیه موفق شده است که دولت را وادار کند تا سطوح مجاز انتشار گازهای گلخانه‌ای زیرزمینی را از اول سپتامبر کاهش دهد.
سطوح قابل قبول از 400 میکروگرم به 120 کاهش می یابد، اما لاروشل گفت که هنوز کافی نیست.
لاروچل گفت: «روز مه دود معمولاً در تورنتو 50 میکروگرم بر متر مکعب است و دولت توصیه می‌کند که در خانه بمانید».
“بنابراین اگر به 120 فکر می کنید، این بیش از دو برابر توصیه دولت برای دور ماندن از قرار گرفتن در معرض مردم است.”
تاثیر ماندگار دود گازوئیل در زیر زمین
لاروشل گفت که اولین روز کاری خود را در سال 1995 به یاد می آورد، در حالی که پس از یک تراموای بزرگ با موتور دیزلی در اگزوز نفس می کشید.
لاروچل گفت: «ما پشت یک اسکوپ دیزلی هشت یاردی را دنبال می‌کردیم که یک قطعه بزرگ از تجهیزات است. اگزوز گازوئیل تراموای اسکوپی چشمانم را می سوزاند و بینی ام را آب می کند.
به فردی که تراکتور می‌رانند نگاه کردم و او بلند شد، نفس عمیقی کشید و گفت: به زیر زمین خوش آمدید، این زندگی جدید شماست.
اگر این اگزوز دیزل را تجربه نکرده اید، اثرات فوری و اثرات طولانی مدت قرار گرفتن در معرض آن را به همراه دارد.
لاروشل گفت که شورای کار از مراسم یادبود امروز در سالن Fraser در دانشگاه Laurentian حمایت می کند، جایی که ساندرا دورمن از مرکز تحقیقات ایمنی و بهداشت شغلی (CROSH) یافته های خود را در مورد قرار گرفتن در معرض ذرات دیزل به اشتراک می گذارد.
